MySQL error /home/jacob/domains/loggy.nl/public_html/logs/layout.php on line 83
insert into online values
(
'',
   '',
   '1711725769',
   '18.207.98.249',
   'chris-op-vakantie-/'
)


Incorrect integer value: '' for column `jacob_weblog`.`online`.`userid` at row 1
URL: /
IP: 18.207.98.249
UserAgent: claudebot

Post:
Array
(
)


GET:
Array
(
    [gebruikersnaam] => chris-op-vakantie
)


Sorry, there was an error, we are notified of the issue and will be resolved as soon as possible
Chris op vakantie - Home
Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

Abonneren!


Vrijdag 9 maart 2012


Onze laatste skidag. Gisteren hebben we besloten dat we zaterdag al in de ochtend gaan rijden en niet eerst nog even gaan skiën. Dus wordt vandaag onze laatste dag op de witte vlakten. 

Voor ons doen zijn we bijtijds op. De knie van Cecile lijkt weer beter te voelen en het weer is weer volledig omgeslagen naar strak blauw.  Voor ons doen ontbijten we snel en staan uiteindelijk om kwart over tien fris, fruitig en voldaan op de ski's. Het belooft werkelijk een prachtige dag te worden. 

We hebben onszelf beloofd om vandaag nog een keer de prachtige afdaling van de Aguille Rouge naar Villaroger te doen. We gaan dus richting het Les Arcs gebied. De Vanoise Express wacht op ons en heeft er ook zin in. Tijdens de overtocht draait de "kabelbaanchauffeuse" Sweet Child O' mine, van Guns 'n Roses. We waren al vrolijk, maar krijgen er nu echt zin in. De rust heeft "de knie" goed gedaan en het stralende, maar frisse weer helpt er ook bij. We maken dit keer de oversteek naar het dal van Arc 2000 met de Grand Renard. Dit is een stoeltjeslift uit het jaar kruik, die door krasse bejaarden die meeklimmen nog wordt ingehaald. Maar ook dat mag de pret niet drukken als je lekker in het zonnetje zit.

Met gezwinde spoed raggen we daarna richting Arc 2000, waar vandaan we de twee kabelbanen naar de Aiguille Rouge moeten nemen. Niets houdt ons tegen, tot.......we bij de tweede kabelbaan komen er een rij van hier tot Jericho staat. Kennelijk hadden meer mensen bedacht dat dit wel een hele leuke afdaling is. We besluiten het rond lunchtijd nog eens te proberen maar nu niet onze kostbare rijd te verdoen aan het in de rij staan. We buigen af richting de Grand Col. Daar zijn we in het geheel nog niet geweest. Ook daar ligt een pracht van een zwarte buckelpiste. Inmiddels is Cecile volleerd buckelpiste skiër, dus dat moet geen enkel probleem zijn. En, eerlijk is eerlijk, op een paar kleine stijlfoutjes na, glijdt ze er soepel overheen. Een leuke afdaling! Vandaar uit proberen we via een andere weg in Villaroger te komen. Dat blijkt niet te lukken. 

We zijn inmiddels alweer een stief kwartiertje verder en proberen nog een keer de kabelbaan baar de Aiguille Rouge. Dit keer is de rij te overzien en durven we het aan. Gek genoeg stappen er ook mensen uit de kabelbaan als deze naar beneden komt. Hij gaat naar het hoogste punt in dit gebied, 3226 meter, en je kan alleen maar daar komen met deze kabelbaan. De mensen hebben ook ski's bij zich dus het zijn ook geen bezoekers van het uitkijkpunt aldaar. Kennelijk hebben ze boven vrees gekregen voor de afdalingen aldaar en waren moed of techniek of beide onvoldoende om zelfstandig naar benden te gaan. Tja, geen stoer verhaal voor thuis.

Wij pakken weer dezelfde zwarte afdaling als eerder deze week.  Hij is weliswaar iets harder en ijziger, maar nog steeds uitstekend. De hele afdeling van de Aiguille Rouge is nog steeds prachtig, al dienen zich ook hier enkele ijsplaten zich aan. Sommige zitten goed verstopt onder een dun laagje sneeuw.  Een van deze krijgt mij op een onverhoeds moment te pakken en ik maak een prachtige schuiver waarbij een ski uitschiet. Tot haar eigen verdriet is Cecile helaas geen getuige hiervan. Ik doe de ski snel weer aan en ski verder alsof er niets gebeurd is. 

We gaan niet helemaal door tot Villaroger. Onderaangekomen wordt de sneeuw toch wel heel papperig en dat geloven we wel. Via drie liften bereiken we Arc 2000 weer. Het is inmiddels dringend tijd om te lunchen. We doen dat bij ons inmiddels huisadres, Les Chalets des Arcs. Wederom worden het panini's en cookies. En wederom erg lekker. Het is inmiddels half vier en we moeten weer richting La Plagne. Het mooie van dit gebied is dat je het volledig kan doorkruisen zonder veel liften te nemen. Sterker nog we hebben maar ėėn lift nodig om van de ene kant naar de andere kant te komen. Hulde voor de aanleggers. De Grizzly is onze laatste lift alvorens de Vanoise expresse ons voor de laatste keer dit jaar terugvervoerd. Via Montchavin gaan we weer terug richting La Plagne. We willen vandaag er alles uithalen en willen nog een laatste afdaling. De pistes zijn al aan het sluiten en we moeten als een haas naar Plagne Bellecôte om de blanchettes te halen. Die sluit om tien voor half zes en we staan om tien over vijf nog boven. Als ware "herminators" storten we ons naar beneden. Heelhuids en ruim op tijd halen we de laatste lift. Als allerlaatsten op de piste nemen we afscheid van La Plagne 2012. We hebben er een heerlijke skiweek opzitten. 

Terug in Belle Plagne willen we onze ski's inleveren. Onze ideeën zijn vandaag kennelijk niet bijster origineel, want ook hier staat een rij waar je u tegen zegt. Dan maar eerst even droge worsten halen bij dat leuke speciaalzaakje. Helaas, helaas, nog driehonderd andere mensen hebben dat bedacht. En in een winkel van vijf bij vijf meter, duurt het dan even voor je aan de beurt bent. Dan maar eerst opruimen. 

Als we alle spullen zoveel mogelijk hebben gepakt, zijn we klaar om te gaan eten. Terwijl ik de lege flessen in de glasbak gooi, doet Cecile de eerste verkenning. Er zijn diverse leuke restaurantjes bij ons in de buurt. Maar nee, waar we ook komen, telkens zijn teveel mensen ons voorgeweest. Wordt het dan een pizza bestellen? Nee, gelukkig niet. Ons vertrouwde Maître Kantėr heeft nog een tafeltje over. Omdat het mager eten zich na morgen weer aandient, besluiten we nog een keer voor de kaasfondue te gaan. Dit keer de "Montagnard". Dat is samen met een assiete de charcuterie. Het is weer heerlijk, maar samen met het ijsje toe, wel weer erg veel. Met dikke pensen volbrengen we onze avondwandeling. Morgen op tijd op, opruimen en in de auto richting Nederland. Een prachtige week is weer voorbij.  Tot ooit! 

23:51:12 09 Maart 2012 Permanente link Reacties (0)

Donderdag 8 maart 2012


We worden rond 8 uur wakker, na een verder prima nacht slaap. Wel zijn we allebei wat sloom. Een blik naar buiten maakt ons niet direct actiever. Het is grijs, zwaar bewolkt en het sneeuwt. Goed voor de piste, niet voor ons. In bed een boekje lezen is dan ook best lekker. 

Op enig moment gaan we toch ons bed uit. Cecile gaat naar de Spar en ik zet de ontbijtborden klaar en kook de eitjes. Het is druk in de Spar. Kennelijk hebben meer mensen de neiging om eerst nog wat andere dingen te doen. Het is uiteindelijk al half twaalf geweest als we de piste opgaan. In de Arpettes lift is het koud en kil. We besluiten wat laag te blijven omdat daar de bewolking iets minder is. We pakken een mooie lange afdaling helemaal buiten om de berg naar Montchavin. Althans we denken dat het een mooie lange piste is. Er zit een pad in van 3,5 kilometer. Dat lijkt best leuk door de bossen heen, maar opeens begint het pad te stijgen. En niet enkele tientallen meters zoals eerder deze week, maar het is ruim een kilometer langlaufen, maar dan met alpineski's. Prikken, prikken en nog eens prikken  Met armen als Jerommeke bereiken we de piste naar Montchavin. 

We besluiten weer naar boven te gaan en de Mont Blanc afdaling, ook naar Montchavin te doen. Deze is een kleine zes kilometer en goed te doen met sneeuw en weinig zicht. Maar inmiddels speelt er iets anders. Ooit hadden we de enkel van Van Basten, toen de hamstring van Robben, maar nu de knie van Kosterman. Daar gaat het vandaag bepaald niet goed mee. Hij wil in ieder geval niet wat Cecile wil. We houden krijgsraad. Morgen is er weer mooi weer voorspeld en we willen onze laatste dag skiën dan toch graag goed benutten. Dan is het wellicht wijs om nu te stoppen. Na rijp beraad besluiten we inderdaad terug te gaan naar Belle Plagne en de ski's voor vandaag aan de wilgen te hangen. 

Onderweg worden we door de kou en de sneeuw nog eens gewezen op de juistheid van onze keuze. Iets na tweeën keren we terug in ons dorpje. Als we onze ski's in de kelder geparkeerd hebben lopen we langs de spar voor Vin Chaud en wat lekkere dingen. We hebben namelijk besloten om te gaan Trivianten en dat schijnt het goed te doen met Vin Chaud en toastjes. 

Als we de Vin Chaud hebben opgewarmd, blijkt deze van een dermate inferieure kwaliteit dat we snel weer overstappen op echte wijn. Over het Trivianten wil ik eigenlijk niet veel kwijt. We spelen twee potjes en waar beide van ons één winnaar verwachten, blijkt het anders uit te pakken. Laat ik het er maar op houden dat het 2-0 wordt en ik Cecile bij nader inzien toch helemaal niet zo leuk vind

De rest van de middag en avond brengen we lezend en ipaddend door. Ons eetarrangement is afgelopen dus we moeten zelf weer voorzien in onze maaltijden. Nu hebben de hapjes van vanmiddag er dermate ingehakt, dat we besluiten als avondmaaltijd alleen nog wat yoghurt te nemen. Volgens de verpakking zit hier allemaal vers fruit in, maar de smaak is dat nauwelijks herkenbaar, maar goed. Het is uiteindelijk dus bepaald geen gezonde dag. 

Om tien uur vinden we het toch nog tijd voor onze avondwandeling naar Bellecôte. Eerder deze week hadden we al ontdekt dat bij een restaurant daar de pistenbully chauffeurs hun pauze genieten. Ook vanavond blijkt dit weer het geval. Terwijl wij langslopen, zit de pauze er kennelijk op en gaan ze allemaal weer aan de gang. Het is een machtig gezicht om al die bullys met brullende motoren te zien "uitparkeren" en weer de piste op zien gaan. Ja ik weet het, dit is een afwijking. Ik hoop vrij onschuldig. Met het liftje keren we weer terug naarBelle Plagne. Het was bepaald geen spannende dag. Morgen beter. Sleep tight.


00:04:10 09 Maart 2012 Permanente link Reacties (0)

Woensdag 7 maart 2012


De eerste keer dat ik wakker wordt is het wederom weer vroeg, ongeveer half zes. Als je ruim na twaalven bent gaan slapen is dat best vroeg. Een toiletbezoek en een paar neusdruppels doen echter wonderen en ik slaap snel verder. Als om half negen de wekker gaat heb ik wel wat moeite om te aanvaarden dat de dag echt weer begonnen is. Cecile blijkt al langer wakker en weer de meest waanzinnige dromen te hebben gehad, waar onder andere ministek in voorkwam. Als Cecile haar dromen zou gaan verfilmen zou dat zeker tot kassuccessen leiden. Cecile is vandaag aan de beurt voor de ochtendboodschappen en mag als eerste het warme bed uit. Ik kan nog even lezen, maar wordt daarna geacht om de ontbijtspullen klaar te zetten. Ja of het knus en bijna burgerlijk is in huize CK. 

Het ontbijt loopt wat uit de hand. Het is dan ook al na elven als we de schoenen aandoen en snel op de ski's springen. Het weer is weer prachtig vandaag. Strak blauwe lucht en een stralende zon. Het is minder koud dan gisteren, slechts een magere -7. De bivak kan thuis blijven. We besluiten naar de Roche de Mio te gaan, en dan specifiek naar de gletsjer aldaar. Als we na een lange stoeltjeslift boven komen, blijkt de wachtrij enorm te zijn bij de gondel die ons verder moet vervoeren. Dat gaan we niet doen. Het is veel te mooi weer om in de rij te staan. We wenden de steven in de richting van Champagny. Het is ook tijd voor wat uitdaging vinden we. Waar we nu staan ligt een pracht van een stijle, zwarte buckelafdaling. Die is voor ons. Cecile wil graag als eerste. Zodra ze even op de piste is en ze alle mensen ziet die aan het krukken zijn op de ijzige buckels, volgt een totaalweigering. Tot grote frustratie van haar zelf lukt het niet om het eerste rondje te maken. We besluiten dan ook maar om offpiste via de tiefschnee een paadje richting de gewone piste te vinden. Halverwege pikken we ook nog een man op, die het ook niet meer zag zitten, niet meer wist waar hij heen moest en erg blij toen wij hem inhaalden. Ook de tiefschnee "piste" is best stijl, maar deze wordt weer soepel genomen. 

Nu beweert voetbaltrainers Gert-Jan Verbeek altijd dat je na een verloren wedstrijd het beste zo snel mogelijk een nieuwe wedstrijd moet spelen. Dan ben je zo snel mogelijk van de frustratie af en zijn er weer nieuwe punten te verdelen. Zou dat voor skiën ook gelden? We kunnen het altijd proberen. Na de afdaling gaan we weer omhoog en komen uit bij een piste met de welluidende naam Hara Kiri. Dat zou al genoeg moeten wezen, maar dit betreft slechts een rode piste met zwarte randjes. Naast deze piste ligt een echte zwarte buckelaar, de Bosses. Dit wordt de nieuwe wedstrijd. De buckels zijn groot en verijst en Cecile bekent nu dat ze eigenlijk nog nooit een echte buckelpiste heeft gedaan. Daar kwam de totaalweigering van een kwartier terug wellicht ook vandaan. Maar nu is ze vast besloten. Op deze piste zijn ook geen andere mensen. Officieel is hij ook een beetje gesloten, maar een kniesoor die daar op let. Dit keer geen weigering. Sterker nog, Cecile gaat als een jonge hinde over de buckels heen. Vanuit de lift boven ons, klatert spontaan applaus op. Zo neem je revanche op jezelf. 

Na deze overwonnen uitdaging, skiën we door naar Champagny. Twee dagen geleden was deze afdaling door het bos nog prima. Nu, onder invloed van de zon, is de sneeuw veranderd in dikke pap. Met echte stalpoten komen we beneden aan. De rest van de wereld gaat nog niet helemaal voorbij, dus sms ik met mijn zusje over de 75e verjaardag van mijn moeder. Cock is wat wispelturig in het bepalen van het moment van vieren. Het lijkt nu toch tweede paasdag te worden. Toch blijft het bijzonder dat je zwevend boven de wereld contact kan hebben met iemand ruim 1200 kilometer verder.

Het volgende reisdoel wordt Montalbert. Daar zijn we deze week nog niet geweest en er lijkt een mooie route door het bos heen te gaan. Voordat we daar zijn passeren we een lege piste die is afgesloten, kennelijk voor slalomtrainingen die daar later volgen. De piste ziet er wel heel fijn uit en er is nu toch nog niemand. We maken een kleine overstapje en glijden vervolgens over een lege piste. Althans leeg? Opeens horen we geschreeuw achter ons. Een man begint ons te achtervolgen. Kennelijk is hij niet gecharmeerd van het door ons uittesten aan deze piste. Voordat hij ons achterhaalt zijn we al lang en breed weer van de piste af. 

We vinden uiteindelijk het bospad naar Montalbert. Dit is inderdaad prachtig, ware het niet dat het pad soms stijgt in plaats van daalt en er dus hard geklommen moet worden. Dit pad wordt een eenmalige aanbieding. 

Beneden in Montalbert wordt het tijd voor de lunch. Op het eerste terrasje schijnt de zon heerlijk maar is de ober na een kwartier nog niet bij ons gekomen. Hij had het te druk met buiten staan roken. We zijn hem wel zat en schuiven een terras verder. De bediening is daar ook niet heel vlot, maar uiteindelijk kunnen we een tonijnsandwich en een croque monsieur bestellen. Beide blijken heerlijk. De croque monsieur blijkt de grootste en wellicht ook lekkerste die ik ooit gehad heb. Je kan maar geluk hebben.

Na de lunch doen we nog een keer een rondje Montalbert maar dan via een andere piste. Onderweg staan we even te kijken bij een paar jongens die gaan springen bij een schans. De meeste bakken er niet veel van, maar een witte ridder, maakt een prachtige salto met keurige landing. Prachtig om even te zien.

De weg naar boven doen we met een sleeplift, waar bij het begin staat dat het een hele moeilijke lift is. Dat klopt ook wel. Soms is het stijgingspercentage meer dan 50% en vraag je jezelf als man af of je ooit nog tot prestaties op liefdesgebied in staat zal zijn. De lift is wel een stuk sneller dan de nevenliggende stoeltjeslift. We verlaten het gebied van Montalbert en gaan via de Roche terug naar Plagne 1800. We doen nog een keer hetzelfde rondje als vanochtend, als langzamerhand de liften beginnen te sluiten. Omdat we laat begonnen zijn proberen we er alles uit te persen en we gaan echt met de allerallerlaatste lift naar boven. Nog een keer een rondje van de zaak op deze prachtige skidag.

Vandaag geen kaasjes bij de borrel. Deze calorierijke vakantie vond in de dag van gisteren haar hoogtepunt en zo vol als toen willen we niet meer zitten. We houden het hij een lekkere Viognier. Cecile geniet deze in bad en ik op de bank.

Het is onze laatste avond in Maître Kantėr. We krijgen eindelijk de Fondue de Savoie, waar we al dagen naar uitgekeken hebben. Hij is heerlijk. Zeker wanneer we er nog wat wijn bij gieten om hem wat dunner te maken. Met de inmiddels beroemde Dame Blanche toe, is het weer een feestje. 

De avondwandeling van gisteren is ons goed bevallen en we doen hetzelfde rondje: over de pistes naar Plagne Ballecôte. De pistenbullys zijn al uitgegeten dit keer en volop in bedrijf. Onderweg komen we er één tegen op de piste waar we lopen. Nu maar hopen dat deze man geen wraakneigingen heeft voor de mensen die over zijn weer maagdelijke pistes lopen en de sporen achterlaten. Met veel kabaal weet hij ons te ontwijken. Onderweg wisselen we verhalen uit over mensen van het Wijkteam 's-Gravesandeplein, waar wij beide in wisselende hoedanigheden gewerkt hebben. Beneden gekomen wacht de lift al op ons en brengt ons veilig terug. De kaas blijkt "enig" effect te hebben op onze beider darmen, dus het is goed om weer in het appartement te zijn. Een mooie skidag ligt weer achter ons. Goodnight! 

00:11:37 08 Maart 2012 Permanente link Reacties (0)

Dinsdag 6 maart 2012


De dag begint al vroeg voor me. Om kwart over vijf schrik ik wakker. Kennelijk heeft een droom mij gewekt, maar hij staat me niet meer bij. Een toiletbezoek is echter ook geen overbodige luxe, dus ga ik snel even mijn warme bedje uit. Teruggekomen ga ik eerst wat lezen. Ik ben bezig in de biografie van Appie Baantjer. Aardig om te lezen zeker gezien zijn historie in combinatie met die van de Amsterdamse politie. Cecile wordt ook vroeg wakker en kan melden dat het bedenken van namen weer even in de ijskast kan. Niet onverwacht, maar toch. Voor de mensen die al refereerden aan een blog van negen maanden; voorlopig even niet.

Na een tijdje vallen we toch weer in slaap om vervolgens om half negen weer wreed door de wekker uit onze ochtendroes gehaald te worden. Het opstaan valt ons moeilijk, maar als we de gordijnen open doen en naar buiten kijken, zien we een prachtige blauwe hemel en een stralende zon. Ofwel, geen weer om lang in bed te blijven liggen. Ik stap onder de douche en vertrek naar de spar. Vandaag neem ik een pain de campagne mee als ontbijt en een chocoladebroodje. De pain de campagne is heerlijk en het chocobroodje wel ok. Hoe dan ook hebben we weer voldoende calorieën binnen voor een goede ski-ochtend.

Eenmaal op de ski's gaan we weer in de richting van Les Arcs. We gaan alle liften proberen te nemen tot we helemaal in Arc 2000 zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Cecile is tourguide vandaag. Dit resulteert er direct in dat we de eerste lift na de grote gondel, meteen nog een keer moeten nemen. Even een afslagje gemist. Wie zegt er wat over vrouwen en richtingsgevoel? Maar verder is ze lief hoor. 

Het weer is prachtig en de pistes mooi. Het is nog wel ijzig koud, -15 graden. We zijn er op gekleed, maar het levert af en toe wel een koude kop op. Het is bijzonder dat de drukte zich vooral centreert rondom de dorpjes en dat zodra je even verder bent de pistes heerlijk rustig zijn. 

Het nadeel van alle liften nemen is dat je ook sommige oudere liften moet nemen. Deze lijken wel opgedraaid te worden door een bejaarde uit de omgeving, zo traag gaan ze. Maar goed, de zon schijnt, dus waar zeuren we over. Onderweg nemen we twee actiefilmpjes op, speciaal voor onze Facebook vrienden. 

We tikken voor het eerst deze vakantie Arc 1600 aan. Altijd leuk. Om vandaar uit naar Arc 2000 te komen moeten we weer een bergketen over. We komen toevallig (volgens mijn vriendinnetje omdat ik de verkeerde route koos) uit bij een zwarte piste met een groot bord alleen voor "Bon Skieurs". We vinden wel dat we onder die categorie vallen en aanvaarden de tocht. Het blijkt een smalle, stijle maar bovenal erg leuke piste. Het voordeel van dat soort waarschuwingsborden is dat niet veel mensen dit aandurven, dus is het hier ook erg rustig. Dan nog één liftje en we zijn weer bij het restaurantje waar Cecile eergisteren een heerlijke panini heeft gegeten. Deze nemen we nu beiden. Helaas heeft de kok van dienst niet helemaal zicht op de interne temperatuurhuishouding van de panini's: ze zijn een beetje aan de lauwe kant. Maar nog steeds lekker. We zitten op het terras in een heerlijke loungebank, lekker in de zon. Twee dagen geleden zat hier nog een man met volledig ontbloot bovenblijf. Daar waag ik me met deze temperaturen (en na de maaltijden van afgelopen dagen) toch maar niet aan, maar het zit wel erg lekker. We kwamen hier pas ruim na half drie aan. Als we uitgegeten en gezond zijn, kiezen we dus voor de rechtstreekse weg terug naar La Plagne De knie van Cecile heeft deze rustpauze niet als heel prettig ervaren en moet weer even warm worden.

De laatste afdaling naar de Vanoise expres is weer een hele fijne zwarte, al had hij volgens ons ook best rood mogen zijn. Alhoewel, dit is goed voor de rust op de piste. We hebben goed getimed en de kabelbaan staat net op het punt van vertrekken als wij aankomen. Dat scheelt weer wachten. De weg terug gaan we via Les Coches. De pistes daar zijn inmiddels best ijzig. Vlak voor de afdaling naar Belle Plagne doen we nog een lange afdaling in de schaduw. Dat gaat best, maar dit betekent ook dat de lift ook helemaal in de schaduw hangt en de temperaturen inmiddels weer vorstelijk laag zijn. En natuurlijk zal je het altijd treffen dat dit een bijzonder trage lift is. Enigszins verkleumd aanvaarden we de laatste afdaling. Door de kou strand ons plan om nog op een terrasje een vin chaud te gaan drinken. Dat doen we wel in ons appartementje. Even na vijf uur zoeven we weer door de straten van Belle Plagne. Nadat we nog even in de lokale charcuterie hebben gekeken, zetten we ons aan wijn en kaas. Het smaakt heerlijk, maar het oog is groter dan de maag en we moeten nog eten ook. 

De douche brengt enige verlichting en we wandelen even na acht uur richting Maître Kantėr. Het voorgerecht is een soort Caprese die goed smaakt. Daarna scheiden onze wegen. Cecile eet kip met pasta en ik een entrecote met frietjes. Cecile sluit af met een brownie en ik met de inmiddels door ons zeer geliefde dame blanche.  Dan kunnen we echt geen pap meer zeggen. We drinken zelfs de wijn niet op. Voor ons nooit meer kaas voor de maaltijd. Althans zeker niet tot morgenmiddag. We kunnen zo niet in de chillstand. Er moet eerst wat verbruikt worden. Na een wandeling door Belle Plagne, besluiten we via de piste af te dalen naar Plagne Bellecôte en dan met de lift terug te gaan. Onder weg ontdekken we waarom we op de pistes geen pistenbullys meer aan het werk zagen. Bij een restaurant zien we er zeker vijftien keurig in de file geparkeerd staan. Kennelijk hebben deze mensen ook een arbeidstijdenwet en zijn ze nu toe aan de voorgeschreven pauze. Ik kan mijn pistenbully hart weer even ophalen. Wat een feestje. Zou nog steeds graag een keer op zo'n ding rijden. Maar het kost zestig euro voor een ritje van tien minuten en dat vind ik wel weer heel gortig.

De wandeling doet ons goed en enigszins verlicht komen we weer boven aan. Bij de "Saloon" kijken we nog even naar Arsenal - AC Milan. Leuke wedstrijd. Helaas redt Arsenal het net niet. Thuisgekomen is het tijd om deze blog te schrijven. Helaas kunnen we met de internetverbinding hier de filmpjes niet op Facebook zetten. Dat komt dus nog een andere keer.  Het was weer een mooie dag in de Franse Alpen. Welteriehen.....

23:34:47 06 Maart 2012 Permanente link Reacties (1)

Maandag 5 maart 2012


We worden allebei voor de wekker wakker na woeste dromen. Cecile heeft haar afscheidswedstrijd gespeeld bij haar basketbalteam, met een lekke bal, in een sporthal waar ze vroeger turnles had, zonder haar vaste teammaatjes. Ik zat in een auto met Eberhard van der Laan aan het stuur en met Job Cohen naast mij op de achterbank, terwijl Eberhard een ongeluk veroorzaakte in de Tesselschadelaanin Muiderberg, waar ik vervolgens collega's van Wijkteam Flierbosdreef naar toe stuurde. Ofwel we worden met gemixte emoties wakker. 

Als we naar buiten kijken sneeuwt het. Gisteravond leek de weersvoorspelling van 7 centimeter sneeuw nog niet uit te komen, maar inmiddels is de lucht staalgrijs en dalen er mooie sneeuwkristallen uit de lucht. Dat doet onze haast om te gaan skiën iets afnemen. Cecile gaat naar de bakker voor een baguette en croissants. Gisteren hebben we deze bij de Spar gehaald en we willen nu vergelijkend warenonderzoek doen. De baguette van de bakker wint met een neuslengte verschil. De croissants krijgen het oordeel: "wel aardig, maar de zonde niet waard". 

Daarna wagen we ons naar buiten. We trekken extra kleding aan inclusief bivakmutsen en skibrillen. Eenmaal op de piste gekomen ontdekken we dat onze skibrillen aan slijtage onderhevig zijn. Cecile ziet zelfs de bulten niet meer die Jules de Korte zonder problemen zou hebben genomen, en mijn bril heeft luchtgaten waar meneer Scott (de ontwerper dezes) ze nooit zou hebben bedacht. Genoeg reden om niet naar Champagny, ons oorspronkelijke reisdoel, maar naar Plagne Centre te skiën. Aldaar konden wij in een verder lege sportzaak uitgebreid de aan ons door drie hulpvaardige winkelbediendes getoonde brillen passen. Het moge duidelijk zijn dat deze bepaald niet gratis waren en zonder meer een stuk duurder dan de brillen die wij in Nederland bij de Decathlon hadden kunnen kopen. Maar we hebben nu dan wel "top of the bill". Getooid met deze prachtige brillen verlaten wij de zaak om opnieuw sneeuw en bewolking te trotseren.

We wagen een nieuwe poging om richting Champagny te gaan. We zien niet veel, maar de afdaling door het bos over de toepasselijk genoemde Les Bois piste, is prachtig. We komen bijna geen skiërs tegen behalve een stel krukken die de afdaling vooral roetsjend nemen. Met gezwinde spoed laten wij ze achter ons.

Cecile is al sinds het ontbijt niet helemaal lekker. Misselijkheid speelt haar parten. Zou het hetzelfde virus zijn dat ik de nacht voor vertrek had, of is er iets anders aan de hand? Deze week verwacht Cecile verblijd te worden met haar maandelijkse geneugten. Deze zijn nog uitgebleven. En dan nu misselijk? Je zou er van alles bij kunnen verzinnen, maar na een jongens- en een meisjesnaam bedacht te hebben, houden wij het toch op een kleine virus.

Na Champagny bewegen wij ons door de dikke sneeuwende soep richting de Roche de Mio. Aldaar is het tijd om te gaan lunchen. We maken de fout door in het gedeelte van het restaurant te gaan zitten waar de verwarming niet aan staat en de tocht van de buitendeur telkens een koude gesel is. Gelukkig zijn de panini warm en houdt Cecile alles makkelijk binnen. 

Omdat de sneeuw de bomen zo mooi maakt, zoeken we een afdaling met veel geboomte. We gaan richting Montalbert. Behoudens de misselijkheid, heeft Cecile een goede dag. De knie functioneert als nooit te voren. Dat kan niet van mij gezegd worden. Ik heb zwabberbenen. Op enig moment leidt dat, met heel weinig zicht en wel veel nieuwe sneeuw, tot de onvermijdelijke val. Met verlopen gratie stort ik ter aarde. Waar ik tot nu toe de indruk van bovengemiddelde skiër hoog kon houden, ben ik nu weer terug bij de krukken der aarde die de punten van de ski's soms over elkaar krijgen en dan onderuit gaan. Met gedeukt ego ga ik voort naar Montalbert, 

Af en toe wordt het wat lichter, maar meestal zijn de wolken en de sneeuwkristallen onze metgezel. Toch hebben we wel een lekker skidag. Omstreeks vijf uur zijn we weer terug bij ons appartement. Cecile haar maag is nog niet toe aan alcohol, dus wordt er thee gezet. Ik hou het toch bij een lekkere sauvignon blanc. Chips doen het wel goed op een in de war geraakte maag, dus knabbelen we weer een zakje weg. 

Na de douche en andere opfriszaken, gaan we richting het diner. We eten vandaag een groentesoep, met daarna een karbonaadje met barbecuesaus en haricot vers en een taartje toe. Het smaakt wederom prima. We drinken er een rode  Mondeuse bij vanuit de Savoie. De tot nu toe lekkerste wijn di wij gedronken hebben. Echt één om vrolijk van de worden. Cecile besluit haar taartje in te ruilen voor een dame blanche. Deze had ik gisteren en was erg lekker. In het debat met de ober, in ons meest vloeiende Frans, gaat kennelijk iets mis. Cecile krijgt wel een Dame Blanche, maar ik geen taartje meer. Ach, is maar beter ook voor de lijn die deze week weer vorstelijk onder druk staat. We doen nog een theetje en daarna met een mooie wandeling richting ons appartement. Het wordt tijd om te gaan chillen. Bonne nuit!

23:19:14 05 Maart 2012 Permanente link Reacties (0)

Zondag 4 maart 2012


Rond tien over zeven word ik wakker. Niet omdat ik al uitgeslapen ben, maar wel omdat dit bed niet de kwaliteit heeft van dat in Albertville en mijn nekhernia protesteert. Eruitgaan vind ik echter toch wat ver gaan. Dan nog maar wat lezen en op enig moment Cecile wakker pesten onder het mom van lieftallig "aaien". Dan blijkt samen wakker toch weer lekkerder te liggen dan alleen slapend. Het duurt dus nog even voordat we echt op staan. Ik spring als eerste onder de douche en ga richting de spar voor ontbijt en aanverwanten. Zonder Appie app, of ouderwets boodschappenbriefje blijkt alles onthouden toch best lastig. Cecile gaat dus nog een keer voor de tweede ronde, aangezien wij thee best lekker vinden bij het ontbijt. De baguettes en vers gekookte eitjes smaken daarna echter prima. 

Na het ontbijt ontstaat en moment van paniek. Ik ben mijn skipas kwijt. Deze had ik gisteren, toen we een dagpas hadden, in een bepaalde zak van mijn jas bewaard.  Daar is hij nu echter uit verdwenen. WTF? Wat kan er mee gebeurd zijn. Nadat het op dringende toon aanroepen van hogere machten niet blijkt te helpen, gaan we op zoek. Alles wordt omgekeerd. Vlak voor het moment dat ik me definitief dreig te moeten verzoenen  met een schadepostje van zo'n €250,-, klinkt een triomfantelijke roep van Cecile. Op het plankje boven de jassen lag hij bij mijn sleutels. Precies op de plaats waar ik ze gisteren bij het legen van mijn jas had neergelegd. Toch een diepe zucht van opluchting. Dan kunnen we eindelijk de ski's onderbinden. Het is al half elf. Wel een erg luxe tijd. 

We willen vandaag naar Les Arcs, de afdaling van Aiguille Rouge doen. Dit is de langste afdaling van Les Arcs. Je daalt dan helemaal van 3226 meter naar het dorpje Villaroger op 1200 meter. Deze afdaling zit helemaal aan de zijkant van het Les Arcs gebied, dus we moeten eerst nog een flinke doorsteek maken.  Toch blijft het ongelooflijk hoeveel afstand je op de ski's kan afleggen. We gaan dan ook als de brandweer. Het weer is net als gisteren prachtig. Blauwe lucht en zon. Het is wel iets kouder dan gisteren, maar dat mag ook wel. De sneeuw verdwijnt anders letterlijk voor of door de zon. De Aiguille rouge is werkelijk prachtig we kiezen om de zwarte afdaling te doen. Deze is bepaald niet moeilijk vinden we. Wel stijl, maar verder prima te doen. We hebben eerder op de dag een veel lastiger rode buckelpiste gedaan. Maar goed, misschien schrikt het idee van een zwarte piste mensen toch af, want het is lekker rustig. Als we eenmaal in Villaroger aankomen, moeten we weer drie liften naar boven nemen om weer in Arc 2000 te geraken. Dit zijn liften uit vervlogen jaren, dus met de snelheid van grootmoeder op klompen. Normaal niet zo erg, maar Ceciles knie vindt skiën leuker dan in een lift zitten. 

Omstreeks 14.00 vinden we net boven Arc 2000 een mooi lunchtentje. Cecile eet een heerlijke Italiaanse panini en ik traditiegetrouw een croque monsieur. Beide smaken erg lekker. Als toetje nemen we nog een daar vers gebakken cookie. Ook erg lekker, al is hij qua grootte een halve maaltijd. Cecile wil de gang erin houden en we stappen weer op, ondanks het heerlijke zonnetje op het terras. 

We gaan weer langzaam bewegen in de richting van La Plagne. De sneeuw is overal nog prima en het gaat dus erg lekker. Als we via de "Grizzly" en een andere zwarte afdaling die wij niet erg zwart vinden, aankomen bij de Vanoise expres, blijkt deze net vertrokken. Net als gisteren gaat er maar één van beide reuze kabelbanen (200 personen per keer), dat wordt dus even wachten. Als we de oversteek weer gemaakt hebben, is de zon vertrokken. Zou de voorspelling dat er sneeuw gaat vallen vandaag, dan toch uitkomen? Er zijn in ieder geval wolken en het wordt direct kouder, zonder dat het nu direct tot zware diepvries leidt. 

Op de weg naar onze thuisbasis word ik door een onverlaat nog van het pad  geskied. Met kunst en vliegwerk weet ik, met een kleine kamikaze uitstap naast het paadje weer heelhuids terug te keren. De blindganger doet net of hij niets gezien heeft. Blij dat ik wel een beetje kan skiën anders had ik nu zeker 100 meter lager gelegen. 

Omstreeks vijf uur zijn we weer terug in Belle Plagne. Dat blijkt tevens het eindtijdstip van de skilessen te zijn. We vechten ons door alle klasjes die midden op de piste afscheid nemen en ski's alvast uittrekken. Dan is het de hoogste tijd voor wijn en kaasjes. Het was weer een prachtige skidag! 

Bij de aprės ski drinken we een Spaanse wijn met Franse kaasjes. Je kan merken dat het buren zijn. Ze gaan prima samen. We merken de rozigheid van de skidag. Een hete douche moet uiteindelijk uitkomst brengen. Om een uur of acht vertrekken we naar Maître Kanter voor het diner. Vandaag wacht ons een Raclette avond. Op de tafel staat het raclette apparaat al klaar met daarin een groot stuk kaas. Er worden vleeswaren, aardappels, brood en een salade bij geserveerd en het feest is compleet. Eerlijk is eerlijk, het smaakt voortreffelijk, mede in combinatie met de prima lokale witte wijn. Het raclette apparaat geeft wel dusdanig veel wat warmte af, dat wij er al snel bijzitten als waren we in een zonnig oord. Het decolleté van Cecile trekt meer bekijks dan het mijne. 

Kennelijk heeft Bizztravel deze arrangementen goed verkocht, want we horen veel Nederlands om ons heen. Vlak bij ons zit een grote groep waarvan wij vermoeden dat ze studiecollega's o.i.d. zijn. De vrouwen zijn in de meerderheid en het lijken ook geen stelletjes. Op basis van uiterlijk gaan wij er vanuit dat het HBOV studenten zijn. Ze lijken niet briljant genoeg voor een universitaire studie, maar net soft genoeg voor een verzorgend beroep. Eigenlijk valt maar één jongen uit de toon. Die heeft dan kennelijk de verkeerde  beroepskeuze gemaakt. 

Als toetje heeft Cecile een Ils Flotant, een stuk eiwit drijvend in iets vanillevla-achtigs met karamel. Het is wel lekker, maar ik ben blij met mijn prima "dame blanche". Na een weldadige maaltijd gaan wij goed gevoed weer richting ons stulpje. We passeren nog enkele lokale barren, maar het is mooi geweest voor vandaag. Sleep tight!

22:22:18 04 Maart 2012 Permanente link Reacties (0)

Zaterdag 3 maart 2012


Om 8.00 uur schrikken we wakker van de wekker. Wat een heerlijke nacht slaap was dat. Op zich een prettige constatering, maar ook een trieste. Want beiden hebben we het gevoel dat we in dit hotelbed veel lekkerder hebben geslapen dan in ons superdeluxe nieuwe bed. Dan kan onze bedverkoper nog zo veel zeggen over dat je moet wennen aan een nieuw bed, maar waarom hoeft dat dan niet aan dit hotelbed? Dat is de huiswerkvraag voor na de vakantie. Ook de douche is prima, al hebben de Fransen ook hier niet voorzien in een standaard voor de douchekop. De linkerarm heeft dus een extra taakje. Het ontbijt wordt geserveerd in het restaurant. Ook daar valt de totale inefficiëntie op. Er rennen veel meer serveersters rond dan bij een buffet nodig zou zijn. Ze rennen dan ook vooral zonder heel veel te doen. Kennelijk zijn de personele kosten hier niet hoog. Een paar zijn dezelfde als gisterenavond. Die hebben een kort nachtje gehad. Toch boeiend om te zien. Het ontbijt is verder prima. Het is altijd een genot om de echte croissants en baquettes we te proeven. Daarvoor moet je toch echt in Frankrijk zijn. Na het ontbijt hijssen we ons in de ski outfits en checken uit. De receptionistes zijn wel erg vriendelijk. Daar kunnen de restaurantbediendes nog wat van leren. Onderweg maar buiten werpen we nog een blik in de pizzeria. Kennelijk geldt het rookverbod niet buiten de openingstijden of niet voor het personeel.  We zien ons sjagrijnige zusje van gisteren namelijk met een net zo vrolijk snoetje als gisteravond rondhoppen, maar dit keer met een Marlboro light tussen de niet meer zo hele volle lippen. Buitengekomen blijkt de parkeerplaats die gisteravond stampend vol stond, nu bijna uitgestorven. Kennelijk waren dit veel matineuze weekendskiërs. Op de weg is het ook druk. Dat hadden we niet verwacht. Gelukkig hebben we vriend Tom Tom bij ons die een sluipweggetje weet. De files worden vooral veroorzaakt door de dosseerstoplichten die op een aantal plaatsen zijn geplaatst.  Per saldo valt het wel mee en geeft Tom precies aan waar je even moet wachten. Die accuratesse verbaast ons. Op enig moment geeft hij aan dat over driehonderd meter een file gaat ontstaan. Op dat moment zoeven wij nog vrolijk met een gangetje van negentig. Geen file te zien. We staande ook op het punt om Tom belachelijk te gaan maken als opeens de gevarenlichten voor ons flikkeren. Jawel hoor, precies op het aangekondigde plekje, staan we keurig in een nieuwe dosseerfile (mooi wordfeud woord trouwens). We bereiken verder zonder problemen de klim naar La Plagne. Met vertraging denken we nog even terug aan de heroïsche etappeoverwinning die Michael Boogerd hier ooit in de tour de France haalde. De Meriva heeft er minder moeite mee dan Michael ongetwijfeld gehad heeft. De temperatuur is inmiddels wel gedaald, maar is nog ruimschoots boven nul. Toch zien we al de nodige sneeuw. Bovengekomen blijkt de receptie van ons appartementencomplex makkelijk te vinden. We kunnen nog niet inchecken, maar weten nu wel waar we de auto kunnen parkeren en ski's en passen halen. Zo gezegd bijna zo gedaan. Het ophalen van de skipassen is zo gepiept net als het kopen van een dagpas. De ski's huren duurt wat langer dan gehoopt, al is dat relatief. Het lijkt vooral lang omdat wij onze skikleding aanhebben en er binnen zomerse temperaturen heersen. Maar we krijgen mooie ski's. Dan denken we er klaar voor te zijn, als Cecile er achter komt dat ze een dagpas voor het La Plagne gebied heeft gekocht. Dat is wat lastig aangezien we afgesproken hebben met de Familie Crijns en die zitten toch echt in Les Arcs. Toch maar even ruilen. Dat moet gebeuren bij hetzelfde loket waar we ze gekocht hebben blijkt. Die mevrouw heeft haar luikje echter net gesloten voor de lunch. Na een smachtende blik van Cecile is ze echter zo vriendelijk om hem nog even voor ons open te maken. Dan kunnen we echt weg. De sneeuw blijkt prima en ook de knie van Cecile houdt zich kranig. Het weer is prachtig en we zoeven naar de lift.  We hebben met mijn zusje en haar mannen afgesproken in een restaurant naast onze eerste lift, de Arpettes. Bovengekomen stappen ze echter net uit de andere lift die daar aankomt. Dat is nog eens timing!  Na een week zon zijn de koppen van de Crijnsen bruin en weldoorvoed. Het is leuk om elkaar hier zo te treffen. Met name Brent blijkt sinds de laatste keer dat ik met hem geskied heb, goed vooruitgegaan. Toen was hij nog een boosaardig anker, die regelmatig niet verder wilde tot zijn moeder hem excuses had gemaakt voor wat dan ook, nu is daar niets meer van te vinden. Met gezwinde spoed glijdt hij over de pistes.  De rol van anker heeft hij weer aan zijn vader over gegeven zoals het ook in vroeger tijden was. Tom is een prachtige skiër die op hoge snelheid in soepel stijl de hellingen bedwingt. Ook daarin is hij een kind van zijn moeder. We lunchen in een restaurantje helemaal boven in Aime. Ik ken dat nog van vroeger. Ooit zijn Loeske en ik hier eens zonder te betalen (per ongeluk!!!) vertrokken. Dat kan nu niet meer, maar net als in mijn herinnering is er sprake van een zeer sjagrijnige restaurantbaas. De hotdogs smaken wel goed. Na een prachtige lange afdeling gaan we richting Les Arcs. Voor Cecile is het haar debuut in de enorme kabelbaan, de Vaunoise, die het La Plagne gebied en het Les Arcs gebied met elkaar verbind. Dit blijft een waar technisch kunststukje. We maken vervolgens hernieuwd kennis met enkele pistes van Les Arcs. Dan wordt het langzaam tijd om afscheid te nemen. Jan trakteert nog op bier en vin chaud op een heerlijk terrasje. Dan scheiden onze wegen. Voor ons was dit een erg gezellig begin van de vakantie, voor de Crijnsen een mooi einde. Zij stappen beneden in de auto om weer naar Muiderberg af te reizen. Wij gaan weer retour La Plagne. Het is inmiddels al best laat geworden dus we zijn bijna de laatsten in de lift en op de pistes.  De pistecontroleurs komen vlak achter ons aan. Maar zonder problemen komen we terug in Belle Plagne. We verdelen de taken. Cecile gaat inchecken en ik ga als pakezel onze spullen halen. De afstand is weliswaar niet heel ver naar de parkeergarage, maar gaat wel over een lastige en lange trap. Maar de knie van Cecile verdient rust, dus doe ik dat met liefde. Het appartement is prima, al zouden we er niet aan moeten denken om hier met z'n vieren in te zitten. Dit kan echter wel. In het bijzonder het totale gebrek aan kastruimte lijkt dan een heel vol huis tot gevolg te hebben. Maar met z'n tweeën is het prima. We ruimen in. Cecile haalt snel even wat eetbaars voor bij de borrel. Teruggekomen heeft ze nog een vrolijke mededeling. Mijn sjouwpartij over de trap bleek achteraf niet nodig te zijn geweest. Via een andere weg was er ook een gelijkmatige toegang tot de lift in ons appartement te zijn geweest. Beetje jammer. Maar als we eenmaal aan een wijntje met kaas en chippies zitten, is ook dat leed weer vergeten. De douche blijkt ook nog prima in orde, dus wat wil een mens nog meer?

We hebben in onze reis een soort dinerbon geboekt voor vijf keer eten in restaurant le Chalet de Maitre Kanter. Nadat we uitgeborreld en weer fris zijn, gaan we dan ook die kant uit. Bij de eerste ober die we spreken leidt onze voucher tot hele grote verbaasde ogen. Wat is dat dan toch? Demie-pension? Nooit van gehoord. De manager moet er aan te pas komen. Maar kennelijk is het de eerste dag van deze ober, want verder blijkt deze methode volstrekt normaal. Je krijgt elke dag een driegangenmenu met een paar alternatieven als je iets anders wil. Ik krijg vandaag een salade a la maison vooraf, daarna steak frites en een appeltaartje toe.  Cecile had een assiete de charcuterie met daarna een bavette (ook een soort steak) met ratatouille en gebakken aardappelen en ook het aardappeltaartje toe. Het is allemaal geen harte cuisine, maar wel prima te eten. Een lekkere lokale wijn erbij en wij zijn helemaal tevreden. Als laatste verlaten wij de tent. Moe maar voldaan duiken wij onze bedjes in. Het was een mooie eerste dag. Slaap lekker!

23:08:34 03 Maart 2012 Permanente link Reacties (2)

Avond van 1 maart en 2 maart 2012


Na weer een paar maanden hart pezen voor de nationale politie, is het weer de hoogste tijd voor wat ontspanning. Wat is daarvoor beter dan een weekje skieen. Dat de knie van Cecile inmiddels orthopedisch tot rampgebied is verklaard, is dan slechts een detail. Waar heb je anders paracetamol voor? Donderdag de eerste maart is onze laatste werkdag. Zoals gebruikelijk op laatste dagen voor de vakantie duurt deze wat langer dan gepland. Maar uiteindelijk kan ik mij toch om half negen losrukken van de PC, waar ik mijn laatste mail aan Pieter-Jaap had verstuurd. Niet klaar, maar wel er klaar mee. Cecile zit inmiddels al een tijdje op mij te wachten. Samen stappen wij in haar schoongepoetste (voor het eerst in haar bestaan naar een wasstraat geweest) Saxo. Deze gaan we in Muiderberg omruilen voor de Opel Meriva van mijn ouders. Deze is groter, nieuwer, vermoedelijk betrouwbaarder en zeker comfortabeler. Voor een autorit van twee keer 1200 kilometer lijkt ons dat niet verkeerd. We hebben nog niet gegeten. Om het praktisch te houden rijden we langs de Mac. Het wordt een quarterpounder menu en een chickenspecial menu. Het smaakt niet verkeerd, maar later zal blijken dat we nog spijt gaan krijgen van deze maaltijd. Bij mijn ouders blussen we alles af met een lekkere Rioja. Na de autoruil gaan wij in de Meriva terug naar Amsterdam. In de auto beginnen mijn darmen al een beetje op te spelen. Thuisgekomen wacht het gebruikelijke koffers inpakken. Gaandeweg het pakken worden mijn darmkramlen heftiger en past mijn humeur zich daarop aan. Cecile blijft lief, maar ik kan mij voorstellen dat het uitzicht van een hele week met deze vrolijkerd, haar ook het lachen doet vergaan. De schat spreekt het echter niet uit. Nadat de spullen gepakt zijn doen we nog een wijntje ter ere van het begin van de vakantie. De pijn in mijn buik neemt inmiddels de vorm aan van de krampen die ik zo goed ken als gevolg van mijn spastische dikke darm. Ik heb dit keer echter in het geheel niet gezondigd: geen prik en ook geen koffie. Deze vermaledijde darm zal toch niet iets nieuws gevonden hebben waardoor hij zich laat prikkelen? We gaan naar bed toe. Morgen wacht de rit naar Albertville. Cecile is al snel in dromenland, maar ik kan de slaap niet vatten. De pijn is te hevig. Ook een mooie cocktail van paracetamol en Ibuprofen, mag niet baten. Op enig moment voel ik nog iets anders gebeuren. Ik spoed mij naar de wc en even later veranderd mijn maaginhoud van locatie. Tot en met het laatste frietje bewandeld mijn maaltijd de omgekeerde weg van eerder op de avond. Wat een opluchting. De pijn wordt direct minder. Zou het toch gewoon een "ordinaire" voedselvergiftiging zijn? Met verlichte darmen ga ik weer terug in bed. Het is inmiddels alweer half vier, dus een lange nacht zal het niet worden. Mijn vriendinnetje slaapt met oordoppen in de slaap der onschuldigen.

De volgende dag  staan we redelijk bijtijds op. Ook de maag van Cecile is niet helemaal in orde. Kennelijk heeft de Mac in Diemen wat foute zaken door het eten gemengd. Uiteindelijk rijden we omstreeks 9.15 uur weg. We moeten nog even langs de Halfords. De wielen van de Meriva zijn dermate groot, dat ik in mijn in de loop der jaren opgebouwde sneeuwkettingen assortiment, geen geschikt paar kan vinden. Er wordt sneeuw voorspeld deze week, dus we willen het risico niet nemen. We vinden snel de juiste. De verkoper bezweert ons dat we ze eerst moeten uitproberen. Ja dank je de koekoek. Als we ze niet gebruiken kunnen we ze binnen 14 dagen terugbrengen, maar dan moet de verpakking onbeschadigd zijn. Het uitproberen geloven we dus wel. Mijn scala aan sneeuwkettingen breid ik liever alleen op tijdelijke basis uit.

Daarna gaat de reis zeer voorspoedig. De Meriva rijdt als een zonnetje en de wegen in Frankrijk glijden makkelijk onder onze wielen.  Wat wel wat zorgen begint te baren is het weer. We verlaten Amsterdam met ongeveer 11 graden. Onderweg neemt de temperatuur groteske vormen aan voor deze tijd van het jaar. Op enig moment geeft onze meter 22 graden Celsius aan. Dat is niet wat je verwacht als je gaat je op wintersport gaat. Onderweg hebben we contact met Clarissa (mijn zus), die nu in het zelfde gebied aan het skiën is.  Op de piste blijkt nog genoeg sneeuw, maar de temperatuur ook er hoog te zijn. De koperen ploert doet de sneeuw snel smelten en de kwetsbare huidjes van de skiërs verbranden. Tja, wat doe je daaraan. 

Omstreeks half acht arriveren we in Albertville in hotel Le Roma. Het is er erg druk. De kamer die we gereserveerd hebben blijkt prima. Er zijn twee restaurants in het hotel en na ampele overwegingen kiezen we voor de pizzeria. Qua eten blijkt dit een goede keuze. Qua bediening hebben we het niet vaak slechter meegemaakt. Er werken twee tweelingzussen op leeftijd in de bediening, die allebei uitblinken in sjagrijnigheid en het zo goed mogelijk je best doen om signalen van gasten te negeren. Ook hun beide collega's blinken uit in slecht zicht. Wij hebben dan ook nog de "mazzel" dat ze de tafels verdeeld hebben en de meest slechte van de zusjes ons mag bedienen. Zelden iemand gezien die zo inefficiënt werkt en zo vaak voor niets doelloos loopt daarbij krachtig onze signalen om te mogen bestellen negerend. Werkelijk eenzame klasse!  Gelukkig is de kok wel goed. Na een halve caprese en een geitenkaaspizza wil Cecile nog heel graag een koffie met een likeurtje. Laat er nu net een "café douceur" op de kaart staan. Volgens Cecile is dat precies wat ze wil. Helaas blijkt haar Frans wat roestig. Ze krijgt een koffie compleet met ijs, koekjes, slagroom en nog meer zoete lekkernijen. Ach wat scheelt het? Na het eten een kleine ommetje voor wat frisse lucht. Dan lekker naar bed om wat slaap in te halen. Morgen wacht ons een rendez vouz op de piste met de familie Crijns. 67 kilometer scheiden ons nog van La Plagne en de sneeuw. Welterusten!   

00:32:40 03 Maart 2012 Permanente link Reacties (0)

Wintersporten La Plagne


Van 2 tot 10 maart 2012 gaan Cecile en Chris skiën in La Douce France.... Deze blog vertelt hun avonturen....
23:50:38 02 Maart 2012 Permanente link Reacties (0)

Dag 6: regen, regen en nog eens regen


Na weer een lekkere nacht slapen, worden we 's ochtends wakker met geruis. Eerst denken we nog dat het wind is, maar na een blik uit het raam blijkt het echt om regen te gaan. Balen! Nu hebben we al wat meer korte maar hevige buitjes gehad dus we schrikken hier niet van. We zijn zowaar op tijd voor het ontbijt en als we naar het restaurant lopen is het inderdaad alweer droog. Wel liggen er nog behoorlijk grote plassen, maar de eerste zonnebaders liggen alweer om het zwembad. Dit is op zich wat gek, want de zon is in geen velden of wegen te bekennen. Een dik wolkenpak heeft zich boven Punta Cano verzameld. We kunnen veel, maar dat veranderen gaat boven onze macht. We doen ons weer tegoed aan alle heerlijkheden van het ontbijtbuffet. We lopen daarna terug naar de kamer. Het plan is om een stuk over het strand te gaan wandelen. We zijn nog niet goed en wel gereed, of de hemelsluizen gaan weer volledig open. Met dikke stralen komt het naar beneden. Het blijkt ook geen kort tropisch buitje te zijn, maar een echte volwassen Hollandse regendag. We blijven dus maar op de kamer. We vermaken ons met boekjes, slaapjes, cabaret van Acda en de Munnnik en andere dingen waar je je in een hotelkamer mee kan vermaken. Tegen vier uur is het weer droog en kruipen deze mollen uit hun hol. We besluiten de poolbar nog een keer te bezoeken. Dit keer voor een verlate lunch. De hamburgers, frietjes en nacho's smaken daar weer prima. Als we net besloten hebben om aan het zwembad nog even een boekje te gaan lezen begint het weer te druppelen. We vluchten snel de lobby in en verdrinken ons in cocktails. Tegenover ons zit het jonge Nederlandse stel samen naar een ipad te kijken. We zijn niet nieuwsgierig, maar weten wel graag veel en stellen een onderzoek in. Zij kijken met veel genoegen naar...... the voice of Holland. Wij zij niet de enige sukkels die daar ook hier naar kijken. We kijken nog wat rond naar kleurrijke figuren om ons heen. Zo zien we een man die opgedoft richting restaurant beweegt. Hij heeft zijn mooiste shirt aangedaan, te weten een officieel Ajax-tenue met op de achterkant een naam gedrukt............Wim. Zo zal hij dan wel heten. Tja over smaak valt niet te twistem Ook loopt er een heuse cowboy rond, compleet met grote Stetson hoed, een vest inclusief gouden horloge ketting en echte cowboylaarzen met zilveren beslag. Het lijkt een stripfiguur, maar het is kennelijk echt hoe wij eruit wil zien. Even later voegt zijn gezin zich bij hem, een vrouw en twee dochters. Allemaal gekleed in de jurkjes die je daarbij verwacht. De oudste dochter van een jaar of 9 heeft er zelfs al hakjes bij aan en een bijbehorend tasje. Wat een vertoning!De tijd verstrijkt in gepaste ontspanning. Omstreeks kwart over zeven sluiten Steef en Wil zich bij ons aan. Zij blijken de maaltijd er al weer op te hebben zitten. Wil vertelt dat zij elke dag stipt gaan eten wanneer het restaurant open gaat. De goede Hollandse gewoontes van op tijd eten houden ze er graag in. We praten verder en ontdekken dat onze eerdere inschatting dat Steef in de bouw zou werken, precies klopt. Hij heeft een restauratiebedrijf. Hij restaureert oude gebouwen en woningen, maar inmiddels ook nieuwbouw als dat uitkomt. De crisis is ook aan hem niet voorbij gegaan. In het verleden heeft hij kennelijk goed geboert want hij vertelt opgewekt dat hij in een Porsche cabriolet rijdt omdat hij van Wil, na zijn zoveelste motorongeluk, geen motor meer mag rijden. Van Wil horen we dat er in Cuba de afgelopen nacht een aardbeving is geweest en dat deze ook bij ons voelbaar moet zijn geweest. Zo niet bij ons, ongevoelige types. Wil laat verder de kettingen zien die zij vandaag gekocht hadden. Steef vertelt over de keiharde onderhandelingen die hij gevoerd heeft. Uiteindelijk had hij nog maar $150,- hoeven betalen....... Wij vinden dat nogal veel voor een zooitje ongeregeld, maar uiteraard laten we dat niet blijken. We klakken onze tongen alleen op een manier die met een beetje fantasie als bewonderd ervaren kan worden. We gaan er vanuit dat Steef dit ook zo opgevat heeft. Na een tijdje ben ik Wil en Steef moe. Ik roep tegen C2 dat we nog even naar de kamer moeten alvorens te kunnen eten. Met graagte aanvaard ze deze vluchtweg. Op de kamer gekomen besluiten we al deze vermoeienissen even op bed te gaan verwerken. Dat is dom. Het diner gaat op deze manier nooit meer lukken. We geven ons dan ook maar lijdzaam over aan Klaas Vaak. Bueanas Noches
05:37:54 22 December 2011 Permanente link Reacties (0)

Outlet NL female 140915 - 030216 468x60


Weblog